Ropień okołodobytniczy. Objawy,przyczyny i leczenie

Choroby układu pokarmowego; przełyku, żołądka, jelit, wątroby, trzustka, dróg żółciowych, odbytu)
admin. med.

Ropień okołodobytniczy. Objawy,przyczyny i leczenie

Post autor: admin. med. »

Przyczyny powstawania - ropień okołoodbytniczy powstaje w następstwie infekcji gruczołów okołoodbytniczych. U większości ludzi występuje 8 do 10 gruczołów okołoodbytniczych. Są one zlokalizowane wzdłuż linii zębatej oddzielającej kanał odbytu od odbytnicy. Ze światła jelita przechodzą one poprzez mięsień zwieracz wewnętrzny odbytu do przestrzeni międzyzwieraczowej (zlokalizowanej pomiędzy zwieraczem wewnętrznym i zewnętrznym odbytu).Zamkniecie ujścia gruczołu prowadzi do szybkiego rozwoju w nim bakterii powodujących infekcję, która prowadzi do rozwoju ropnia okołoodbytniczego.
Objawy :
Do najważniejszych objawów ropnia okołoodbytniczego podawanych przez chorych zalicza się: 1. intensywny, stały ból w okolicy odbytu, który nie zależy od defekacji; 2. gorączka; 3. dreszcze; 4. parcie na stolec; 5. wydalanie treści ropnej wraz ze stolcem w przypadku samoistnego drenowania się ropnia do światła jelita.
Badanie chirurgiczne pozwala stwierdzić: 1. obecność guza zawierającego treść płynną (balotowanie); 2. zaczerwienienie i pogrubienie skóry ponad ropniem w okolicy odbytu; Badania dodatkowe: w przypadku braku możliwości dokładnej oceny chirurgicznej zaleca się wykonanie tomografii komputerowej miednicy.

Podział ropni okołoodbytniczych:
Ropień okołoodbytowy (abscessus perianalis) Ropień okołoodbytowy powstaje z zainfekowanego gruczołu okołoodbytniczego i następnie rozwija się w przestrzeni pomiędzy zwieraczem wewnętrznym i zewnętrznym odbytu dochodząc do skóry okolicy odbytu, tworząc bolesny, chełboczący guzek
Ropień kulszowo - odbytniczy (abscessus ischiorectalis)
Ropień kulszowo - odbytniczy powstaje z zainfekowanego gruczołu okoloodbytniczego, a następnie przebija mięsień zwieracz zewnętrzny lokalizując się w przestrzeni kulszowo - odbytniczej. Rozwijając się obustronnie jest nazywany ropniem podkowiastym. Ropień ten objawia się bolesnym, zaczerwienionym guzem w okolicy kulszowej. Ropniowi odbytniczo - kulszowemu towarzyszą zwykle objawy ogólne: gorączka, dreszcze, złe samopoczucie.
Ropień międzyzwieraczowy (intersphinteric abscessus)
Rzadko występująca postać ropnia okołoodbytowego, który rozwija się w przestrzeni pomiędzy zwieraczami odbytu, ale nie dochodzi do skory okolicy odbytu. Rozpoznawany jest jako bolesny twór w kanale odbytu w trakcie badania palcem.

Ropień naddźwigaczowy (supralevator abscessus)
Ropień ten może powstawać z dwóch odmiennych źródeł. Przyczyna jego rozwoju może być infekcja gruczołów okołoodbytniczych - w tym przypadku ropień wędruje w przestrzeni między zwieraczami odbytu w kierunku dogłowowym rozwijając się ponad dźwigaczem odbytu. Może również powstać w następstwie procesów zapalnych rozwijających się w miednicy (np. choroba Crohn'a, zapalenie uchyłków esicy). Do jego głównych objawów zalicza się silny ból w okolicy odbytnicy, gorączkę, zatrzymanie moczu. Badanie chirurgiczne nie zawsze ujawnia wyraźne cech ropnia. Ropień może znajdować się poza zasięgiem badania palcem przez odbyt. Badaniem z wyboru jest tomografia komputerowa.

Diagnostyka różnicowa
Ropień okołodbytniczy powinien być odróżniony od innych ropnych schorzeń występujących w okolicy odbytu:

zapalna torbiel przedkrzyżowa,
ropne zapalenie gruczołów potowych,
ropne zapalenie torbieli przywłośnej,
ropień gruczołu Batholiniego.

Leczenie ropni okołoodbytniczych:
Leczenie ropni okołoodbytniczych obejmuje następujące, podstawowe zasady:

każdy ropień okołoodbytniczy wymaga drenowania w chwili rozpoznania; brak chełboczącego guzka nie stanowi przeciwwskazania do drenażu;
antybiotykoterapia może być stosowana w dodatkowych chorób takich jak: choroby zastawek serca, stosowanie immunosupresji, rozległy cellulitis i cukrzyca.

Około połowy ropni jest przyczyną powstawania przetok okołoodbytniczych. Powstanie przetoki okołoodbytniczej powstaje równie często przy samoistnym lub chirurgicznym drenażu ropnia. W trakcie drenażu ropnia nie zaleca się wycinania potencjalnego kanału przetoki. Wiąże się to z częściej występującym nieotrzymaniem stolca pojawiającym się po pierwotnej wycięciu przetoki (40% vs 21% chorych). Jedynym wskazaniem do jednoczasowego drenażu ropnia i wycięcia potencjalnego kanału przetoki są nawroty choroby.

Ropień okołodbytowy (absecssus perianalis)
Leczenie ambolatoryjne. Ropień jest nacinany w znieczuleniu miejscowym. Wykonuje się krzyżowe nacięcie w jak najmniejszej odległości od brzegu odbytu. W ten sposób skraca się maksymalnie długość potencjalnej przetoki, która rozwija się w następstwie ropnia.

Ropień kulszowo - odbytniczy (abscessus ischiorectalis)
Niewielkie ropnie tego typu mogą być drenowane ambulatoryjnie. Większe ropnie powinny być nacinane w znieczuleniu ogólnym w warunkach bloku operacyjnego. Nacięcie powinno wyć wykonywane według tych samych zasad jak dla ropnia okołoodbytowego.

Ropień międzyzwieraczowy (intersphincteric abscessus)
Ropień międzyzwieraczowy powinien być drenowany w warunkach sali operacyjnej. W znieczuleniu ogólnym nacina się ropień od strony światła kanału odbytu przecinając mięsień zwieracz wewnetrzny.

Ropień naddźwigaczowy (supralevator abscessus)
Drenaż ropnia naddzwigaczowego zależy od miejsca jego rozwoju. Jego drenaż jest zawsze wykonywany w warunkach sali operacyjne, w znieczuleniu ogólnym. W przypadku rozwoju z gruczołów okołoodbytniczych i penetracji do okolicy kulszowej, powinien być drenowany poprzez nacięcie skóry w okolicy pośladków. Ropnie powstałe w następstwie procesów ropnych w miednicy, powinny być drenowane z dostępu poprzez odbytnicę (zapobiega to powstawaniu przetok pozazwieraczowych).

Ropień podkowiasty
Ropień podkowiasty powinien być drenowany w warunkach sali operacyjnej, w znieczuleniu ogólnym. Główne, głębokie nacięcie jest wykonywane w linii środkowej tylnej głęboko do przestrzeni położonej poza kanałem odbytu i odbytnicą. Konieczne jest tu pośrodkowe przecięcie zwieracza wewnętrznego odbytu pomiędzy kością guziczną i odbytem oraz rozsunięcie powierzchownej części zwieracza zewnętrznego odbytu celem uwidocznienia drenowanej przestrzeni. Poprzez dodanie tylnego, pośrodkowego nacięcia dolnej połowy zwieracza wewnętrznego, gruczoł analny, z którego rozwinął się ropień jest również drenowany. Przeciwległe nacięcie powinno być wykonane ponad ropniem kulszowo - odbytniczym.

Badania bakteriologiczne - W większości przypadków nie są konieczne. Do wyjatkowych wskazań należą:

konieczność różnicowania pomiędzy ropniem okołoodbytniczym i ropniem z przydatków skóry okolicy odbytu;
u chorych leczonych długotrwale antybiotykami;
u chorych, u których dolegliwości bólowe nie odpowiadają natężeniem rozpoznanemu ropniowi;
u chorych z białaczką lub chłoniakiem, którzy mogą mieć nietypową lub odporną na antybiotyki florę bakteryjną.
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post