Słownik medyczny

Tłumaczenie na język polski, oraz interpretacja wyniku.
admin. med.

Słownik medyczny

Post autor: admin. med. »

Osteologia – nauka o układzie kostnym, nauka o kościach przede wszystkim człowieka, dział anatomii. Nazwa pochodzi od greckiego ostéon kość
admin. med.

Gastrektomia

Post autor: admin. med. »

Gastrektomia (łac. gastrectomia, gr. gastěr = żółądek + ektomě = wycięcie) – całkowita lub prawie całkowita resekcja żołądka w wyniku chirurgicznego zabiegu operacyjnego.
admin. med.

Hiperlipidemia

Post autor: admin. med. »

Hiperlipidemia to zespół zaburzeń metabolicznych objawiających się podwyższonymi poziomami frakcji cholesterolu lub trójglicerydów w surowicy krwi. Najczęściej spowodowana jest nieprawidłowym odżywianiem, siedzącym trybem życia, nadwagą, predyspozycjami genetycznymi (hipercholesterolemia rodzinna).

Prawidłowe wartości stężenia cholesterolu i triglicerydów

Cholesterol całkowity: poniżej 200 mg/dl (5,2 mmol/l)
LDL-cholesterol: poniżej 135 mg/dl (3,5 mmol/l)
HDL-cholesterol (stężenie dla mężczyzn): powyżej 35 mg/dl (0,9 mmol/l)
HDL-cholesterol (stężenie dla kobiet): powyżej 50 mg/dl (1,3 mmol/l)
Trójglicerydy: poniżej 150 mg/dl (1,7 mmol/l)

W zależności od tego, wyróżnia się następujące typy hiperlipidemii:

Hipercholesterolemia - przekroczony poziom cholesterolu
Hipertrójglicerydemia - przekroczony poziom trójglicerydów
Hiperlipidemia mieszana - przekroczony poziom trójglicerydów oraz cholesterolu
admin. med.

Ileostomia

Post autor: admin. med. »

Stomia wytworzona na jelicie cienkim, czyli operacyjne wyprowadzenie światła jelita cienkiego na powierzchnię brzucha, umożliwiające wydalanie płynnej treści jelitowej. Po przecięciu jelita jego koniec zostaje wynicowany tak, że na zewnątrz jest śluzówka, i przyszyty do skóry.[1] Zazwyczaj umieszczana jest po prawej stronie brzucha, nieco poniżej pępka.

Przyczyny wytworzenia ileostomii
Ileostomię najczęściej wykonuje się w następstwie usunięcia całego jelita grubego razem z odbytem, co uniemożliwia gromadzenie się kału w naturalnym wewnętrznym zbiorniku, jakim jest odbytnica i kontrolowanie jego wydalania za pomocą zwieraczy odbytu. Konieczne jest wtedy utworzenie nowej drogi wydalania stolca, która umożliwiałaby pacjentowi możliwie jak najlepszy komfort, gdyż płynny stolec wydostaje się z jelita cienkiego w sposób całkowicie niekontrolowany. Rozwiązaniem w tej sytuacji jest wyłonienie końca jelita i tym samym umożliwienie spływu stolca do sztucznych zewnętrznych zbiorników, czyli worków stomijnych, naklejanych na skórę wokół przetoki.
Całkowite usunięcie jelita grubego (proktokolektomia) najczęściej jest konieczne w przebiegu zaostrzeń wrzodziejącego zapalenia jelita grubego, choroby Leśniowskiego-Crohna, a także z powodu polipowatości rodzinnej.[2] Czasami konieczność usunięcia jelita grubego jest spowodowana wadami wrodzonymi lub chorobami genetycznymi.
Wyłonienie ileostomii może być też następstwem usunięcia fragmentu jelita cienkiego, np. z powodu jego nowotworu.
Ileostomia zazwyczaj wykonywana jest na stałe, choć czasami, jeżeli pozostawione są zwieracze odbytu, możliwe jest odtworzenie naturalnej drogi wydalania poprzez uformowanie z końcowej części jelita cienkiego wewnętrznego zbiornika (poucha) i połączenie go z odbytem.
Dieta przy ileostomii
Usunięcie całości jelita grubego może być przyczyną odwodnienia i zaburzeń elektrolitowych (jelito cienkie po wykonaniu ileostomii wprawdzie "uczy się" wchłaniać wodę, ale nigdy w takim stopniu jak jelito grube), dlatego przy ileostomii konieczne jest picie dużej ilości płynów (co najmniej 2 litry dziennie) i uzupełnianie elektrolitów. Picie zbyt małej ilości wody powoduje szybkie odwodnienie, osłabienie, złe samopoczucie, uczucie ciągłego zmęczenia i łatwej męczliwości, poza tym może powodować zarówno zaparcia, jak i biegunki. Najlepiej pić niegazowaną wodę mineralną, soki, ziołowe herbatki, ale można też bez przeszkód pić kawę i zwykłą herbatę. Alkohol nie jest zabroniony, ale niewskazany.
Poza tym ileostomicy nie muszą przestrzegać żadnej specjalnej diety, jedynie na niektóre rzeczy należy zwracać większą uwagę. Czasami pacjentom stomijnym zdarzają się bolesne blokady (zaparcia) albo biegunki, które są szczególnie niebezpieczne właśnie u nich. By im zapobiegać, należy pić dużo płynów, posiłki spożywać w spokoju i dokładnie przeżuwać pokarmy. Zalecane jest, aby zamiast 2-3 dużych posiłków dziennie spożywać 4-6 mniejszych posiłków.
W przypadku usunięcia fragmentu jelita cienkiego, pacjenci mogą mieć również problemy z wchłanianiem pokarmów (skrócone jelito ma mniejsze możliwości trawienne). Im większa część jelita została usunięta, tym większe powoduje to zaburzenia (zespół krótkiego jelita). Czasami, gdy pozostawiony kawałek jelita cienkiego nie jest w stanie przyswajać pokarmów w ilości wystarczającej do życia, konieczne jest żywienie pozajelitowe (dożylne).
Zaparcie (blokada stomii)
Zaparcie (blokada) u ileostomika najczęściej jest spowodowane błędem żywieniowym lub niestrawnością. Ileostomia przestaje wydalać stolec, następuje wzdęcie brzucha i odczuwa się silny ból kolkowy, napływający falami. Zaparcie może trwać od kilkunastu godzin do kilku dni, zazwyczaj mija samoistnie.
Blokadę mogą powodować niektóre produkty spożywcze, jednak w dużym stopniu zależy to od indywidualnych możliwości jelita. Zdarza się tak, że produkty, które u jednego ileostomika powodują bolesne zaparcia, inny pacjent może bez przeszkód jeść. Niektóre produkty jednak powodują zaparcia u większości pacjentów z ileostomią, dlatego należy na nie uważać (wprowadzać do jadłospisu powoli, najpierw w małych ilościach i obserwować, czy nie powodują problemów). Są to przede wszystkim: surowe jabłka, popcorn (prażona kukurydza), pomarańcze, mandarynki, grejpfruty (ale soki ze wszystkich owoców można pić bez ograniczeń), grzyby, orzechy, wiórki kokosowe, mak, szczypiorek.
Powoli wprowadzać do jadłospisu po operacji należy też wszystkie inne surowe owoce i warzywa, ale zazwyczaj nie ma z nimi większych problemów.
W czasie trwania zaparcia należy ograniczyć jedzenie, pić dużo wody. Bardzo pomocne może być masowanie lub delikatne uciskanie brzucha, a także ćwiczenia – "brzuszki" lub przysiady. Przy dłużej trwających blokadach konieczne może być udanie się do lekarza, gdyż może to spowodować nawet skręt kiszek.
Biegunka
Treść wydobywająca się z ileostomii zawsze jest półpłynna. Pierwsze tygodnie po operacji jest nawet bardzo rzadka, z czasem jelito cienkie "uczy się" wchłaniać wodę i stolec jest gęstszy. Nigdy jednak nie będzie zupełnie gęsty ani uformowany jak u zdrowej osoby, która ma całe jelito grube. Pod pojęciem "biegunka" rozumiemy stan, gdy stolec wyraźnie zmienił konsystencję na rzadszą niż dotychczas i jest go znacznie więcej. Przy ostrej biegunce, gdy stolec jest rzadki prawie tak jak woda, należy szybko skontaktować się z lekarzem, gdyż grozi to poważnym odwodnieniem.
Biegunki mogą być spowodowane zatruciem pokarmowym, błędem żywieniowym (ciężkostrawne potrawy), piciem zbyt małej ilości wody.
Pielęgnacja ileostomii
ydalanie kału z ileostomii jest całkowicie niekontrolowane (niezależne od woli), ponadto stolec wydobywający się z niej zawsze jest płynny lub półpłynny, stąd konieczne jest stałe zaopatrzenie przetoki w specjalne woreczki ileostomijne, naklejane na skórę, do których zbiera się kał. Wyróżniamy sprzęt dwuczęściowy (płytka naklejana na skórę + worki, które nakleja się na płytkę i wymienia dowolnie często bez konieczności odrywania płytki od skóry) oraz jednoczęściowy (woreczki naklejane bezpośrednio na skórę). Firmy produkujące sprzęt stomijny (ConvaTec, Coloplast, B Braun, Dansac) oferują wiele jego rodzajów, co umożliwia dobranie (najlepiej przez pielęgniarkę stomijną) optymalnego, najlepszego dla danego pacjenta typu.[3]
Worek stomijny nakleja się na dokładnie oczyszczoną i wysuszoną skórę wokół stomii. Bardzo ważne jest uprzednie jak najdokładniejsze dopasowanie (wycięcie) otworu w części samoprzylepnej worka (zwanej przylepcem) do rozmiaru i kształtu stomii – zbyt duży otwór powoduje dostawanie się żrącej treści jelitowej między ileostomię a brzeg przylepca, a w efekcie podrażnienia skóry i przeciekanie bądź odklejanie się worka stomijnego. Skórę wokół stomii należy myć jedynie czystą wodą, ewentualnie z dodatkiem szarego mydła. Bardzo przydatne w pielęgnacji skóry wokół ileostomii są rozmaite środki pomocnicze, dostępne w ramach limitu na sprzęt stomijny:
gaziki ułatwiające czyszczenie skóry z treści jelitowej i resztek sprzętu stomijnego
pasty, kremy, pudry, gaziki gojące podrażnienia
pasty uszczelniające, kleje tzw. "druga skóra", gaziki zwiększające przyczepność worków stomijnych

Worki ileostomijne mają tę zaletę w porównaniu z kolostomijnymi, że są otwierane u dołu, dzięki czemu gdy woreczek wypełnia się, można go opróżniać bez konieczności wymiany na nowy.
Ileostomicy, w przeciwieństwie do pacjentów z kolostomią, nie mogą wykonywać irygacji, które pozwalają na częściową regulację wypróżnień.
W razie problemów z pielęgnacją stomii i doborem odpowiedniego sprzętu stomijnego, należy skontaktować się z pielęgniarką stomijną bądź chirurgiem.
Powikłania ileostomii
Dermatologiczne
Miejscowe powikłania dermatologiczne występują bardzo często po wyłonieniu ileostomii, szczególnie w początkowym okresie, gdy przetoka wydziela większe ilości drażniącej treści, a także w przypadku nieprawidłowej pielęgnacji skóry wokół stomii.
Treść wydostająca się z ileostomii, czyli światła jelita cienkiego, stale jest płynna lub półpłynna i zawiera duże ilości kwasów żółciowych i soku trzustkowego, które niszczą skórę w okolicy przetoki, dlatego ileostomicy, dużo częściej niż pacjenci posiadający inne stomie, mogą mieć problemy z nadżerkami skóry wokół stomii oraz nieszczelnością sprzętu stomijnego, co niekiedy bardzo utrudnia codzienne życie.
Podrażnienia skóry wokół stomii mogą być spowodowane zarówno żrącym działaniem treści jelitowej, mającej kontakt ze skórą, jak i miejscowymi reakcjami alergicznymi na składniki płytki worka stomijnego lub środków pomocniczych (past, pudrów itp.). Uczulenia na sprzęt stomijny zdarzają się jednak coraz rzadziej, nowoczesny sprzęt wykonywany jest z substancji hypoalergicznych.
Chirurgiczne

Powikłania chirurgiczne występują znacznie rzadziej, należą do nich:
niedokrwienie stomii
martwica stomii (zwykle spowodowana jej niedokrwieniem)
wypadanie stomii (związane najczęściej z niewłaściwym jej przymocowaniem do powłok brzusznych)
wpadanie (wciągnięcie) stomii – może być spowodowane niedostatecznym "uwolnieniem" jelita w trakcie operacji, a w efekcie nadmiernym jego napięciem (wciągnięcie następuje w tym przypadku już w okresie pooperacyjnym). W późniejszym okresie wpadanie stomii może być skutkiem znacznego wzrostu masy ciała, blokadą stomii, przepukliną. Powikłanie to bardzo utrudnia zaopatrzenie przetoki w sprzęt stomijny, a czasami zmusza do interwencji chirurgicznej.
zakażenie okołostomijne lub przetoka okołostomijna
przepuklina okołostomijna (występuje znacznie rzadziej niż przy kolostomii)
Załączniki
Ileostomy.jpg
Ileostomy.jpg (9.97 KiB) Przejrzano 3740 razy
admin. med.

Dystrofia

Post autor: admin. med. »

Dystrofia – zaburzenie rozwojowe spowodowane brakiem odżywiania lub niewłaściwym odżywianiem tkanek lub narządów, prowadzące do powstawania w nich zmian zwyrodnieniowych, a w skrajnych przypadkach - zaniku (atrofii). Efektem ubocznym dystrofii jest spadek odporności na zakażenia.
admin. med.

Dystrofie mięśniowe (zanik mięśni)

Post autor: admin. med. »

choroby mięśni objawiające się zmianami patologicznymi we włóknach mięśniowych i tkance łącznej. Są to choroby dziedziczne.

W chorobie tej dochodzi do zwyrodnień mięśni poprzecznie prążkowanych. Zanik mięśni jest przeważnie obustronny, a najczęściej mięśnie ksobne (tułowia) ulegają zwyrodnieniu. Nie stwierdza się zaburzeń czucia. Zmiany histopatologiczne polegają na powiększeniu grupy mięśniowej, podłużnym rozszczepieniu, zatarciu poprzecznego prążkowania, zeszkliwieniu i zaniku. Rozwija się tkanka łączna i tłuszczowa. Zmiany w komórkach mięśniowych (miocytach) polegają na zaniku lub nieprawidłowej budowie białek - dystrofiny i utrofiny, których funkcją jest przymocowywanie miofibrylii do sarkolemmy.
Objawy i symptomy

postępująca utrata umięśnienia
zachwiana równowaga
opadające powieki
atrofia
skolioza
niezdolność do chodzenia
częste upadanie
kaczkowaty chód
deformacja łydek
ograniczony zakres ruchów
trudności oddechowe
skrócenie stawów
kardiomiopatie
zaburzenia rytmu serca

Typy
Wyróżnić można trzy zasadnicze postacie:
Dystrofia mięśniowa Duchenne'a – postać ta jest najczęstsza i dziedziczy się ją z płcią. Chorują na nią osobnicy płci męskiej. Objawami w pierwszych latach życia jest upośledzenie ruchów, trudności w chodzeniu, w szczególności podczas wchodzenia po schodach oraz pionizacji z pozycji siedzącej. Z biegiem czasu pojawiają się zaniki mięśniowe. Wskutek zaniku mięśni powstają przykurcze mięśni, utrudniony chód (chód kaczkowaty), a także podczas wstawania z pozycji leżącej osoba wstaje na czworaka, prostując kończyny dolne, podpierając się kończynami górnymi. W badaniu radiologicznym wykrywa się w kościach długich zwężenie średnicy trzonów i jam szpikowych. Choroba rozwija się w ciągu od pięciu do piętnastu lat, podczas tego czasu następuje rozległy zanik oraz niedowład mięśni, który uniemożliwia chodzenie. Nie ma leku na tę chorobę. Jedyną pomocą, jakiej można udzielić, to utrzymanie osoby w dobrej kondycji poprzez łagodne ćwiczenia usprawniające.
Postać obręczowa – w tej postaci następuje zanik mięśni. Dotyczy on zaniku mięśni obręczy barkowej i miednicznej (kończyn górnych i dolnych).
Postać twarzowo–łopatkowo–ramienna – jak sama nazwa wskazuje postać ta oznacza schorzenia mięśni twarzy, łopatek i ramion.
admin. med.

Dystrofia miotoniczna

Post autor: admin. med. »

Dystrofia miotoniczna(DM, miotonia zanikowa, choroba Curschmanna-Steinerta, ang. myotonic dystrophy) – choroba genetyczna, postać dystrofii (zaniku) mięśni. Chorobę opisali jako pierwsi Hans Steinert i Hans Curschmann w 1909 roku.
Myotonic_dystrophy.JPG
Myotonic_dystrophy.JPG (5.04 KiB) Przejrzano 3738 razy
40-letni pacjent z DM, objawiającą się obustronną zaćmą i całkowitym blokiem serca
Objawy i przebieg
Cechą charakterystyczną jest występowanie u chorych miotonii – po naprężeniu mięśni rozluźnienie następuje z opóźnieniem. Choroba ma charakter postępujący. W pierwszym rzędzie i najczęściej atakowane są mięśnie twarzy, szyi, przedramion, rąk, podudzia i stóp. Chorobie towarzyszą też inne zaburzenia (zaćma, łysienie, zanik jąder, zaburzenia miesiączkowania, choroby serca, zaburzenia mowy i połykania, zaburzenia w trawieniu, zaburzenia słuchu, zmiany EKG i in.). Występuje raz na 10 000 osób. Objawy mogą wystąpić we wczesnym dzieciństwie, ale zwykle pojawiają się u chorych w wieku około 20-30 lat, choć czasem występują dopiero w wieku dojrzałym.
Dziedziczenie

Dystrofia miotoniczna to choroba dziedziczona w sposób autosomalny dominujący. Za występowanie dystrofii miotonicznej typu 1 (DM1) odpowiada mutacja w genie DMPK położonym na chromosomie 19. Mutacja polega na ekspansji sekwencji nukleotydowej (trzech nukleotydów CTG) położonej w 3'UTR genu DMPK. U zdrowych osób występuje 5 do 37 powtórzeń, u ciężko chorych – od 100 do kilku tysięcy (im więcej kopii, tym poważniejsze objawy). Chorobie towarzyszy antycypacja – ilość kopii wzrasta, a objawy stają się poważniejsze z pokolenia na pokolenie, przy czym ekspansja powtórzeń jest znacząco większa przy przekazywaniu zmutowanego genu przez matkę. Za występowanie dystrofii miotonicznej typu 2 (DM2) odpowiada mutacja w genie ZNF9 położonym na chromosomie 3. Mutacja polega na ekspansji sekwencji nukleotydowej (czterech nukleotydów) położonej w intronie genu ZNF9. Powtórzeń może być od 75 do 11 000, ale ich ilość nie jest skorelowana z nasileniem symptomów ani momentem rozpoczęcia choroby. W obu typach dystrofii miotonicznej mRNA niosące mutacje gromadzi się w jądrze i zaburza splicing innych mRNA, np. kodującego kanał chlorkowy CLC1, co powoduje objawy miotonii, czy INSR (receptora insuliny), co powoduje oporność na insulinę[1].
Leczenie
Leczenie dystrofii miotonicznej nie jest jak dotąd możliwe. Stosuje się gimnastykę leczniczą i zabiegi ortopedyczne w celu spowolnienia postępów choroby. Sama miotonia nie zawsze wymaga leczenia, ale można ją kontrolować farmakologicznie.
admin. med.

Dysplazja (zmiana przedrakowa)

Post autor: admin. med. »

Dysplazja (łac. dysplasia, z gr. dys = zły + plassein = tworzyć, kształtować) – nieprawidłowości w wyglądzie komórek (zmiany cytologiczne) oraz zaburzenia w architekturze tkanki wskazujące na wczesny krok w kierunku transformacji nowotworowej, zaburzeniami budowy komórek (polimorfizm, nieprawidłowości jąder), ich dojrzewania i różnicowania (liczne mitozy) oraz struktury (utrata biegunowości komórek i warstwowości jąder). Zjawisko dysplazji polega na stopniowej przebudowie dotychczas zdrowego narządu. To zaburzone różnicowanie jest ograniczone do warstwy nabłonkowej (dysplazja dotyczy głównie nabłonka i tkanki łącznej) i nie ulega inwazji do głębszych tkanek – nie przekracza błony podstawnej.
Dysplazja jest najbardziej stałym wykładnikiem histopatologicznym stanu przedrakowego nabłonka. Dysplazja bywa nawet określana jako stan przejściowy pomiędzy rozrostem (hyperplasia) a nowotworem.
Terminem dysplazja określa się także zmiany proliferacyjno-zanikowe w sutku (mastopatia) powstające pod wpływem zaburzeń hormonalnych. Ponieważ tego typu zmiany w sutku nie są stanem przednowotworowym, nazywa się je łagodnymi dysplazjami sutka.
Cechy komórek dysplastycznych

Dysplazja charakteryzuje się głównie zmianami mikroskopowymi, jak:

anizocytoza – komórki tej samej tkanki mają różne rozmiary
poikilocytoza – komórki o niestandardowych kształtach
hyperchromatoza – zwiększenie ilości DNA w komórkach (ma związek z barwieniem H + E )
macronucleosis – powiększenie jądra komórkowego
polynucelosis – obecność wielu jąder komórkowych w obrębie danej komórki
makrocytoza – zwiększenie rozmiarów komórki
wakualizacja – pojawienie się zwiększonej ilości wakuoli w komórkach
obecność wielu figur podziałów mitotycznych (nietypowa ilość komórek dzielących się w danej chwili)

Stopnie

Dysplazja ma różne stopnie zaawansowania, które wyrażamy za pomocą podziału:

dysplazja małego stopnia (1 stopień) – nieznaczne zaawansowanie dysplazji; komórki dysplastyczne zlokalizowane w 1/3 dolnej nabłonka
dysplazja średniego stopnia (2 stopień) – komórki dysplastyczne zlokalizowane w 2/3 dolnych nabłonka
dysplazja dużego stopnia (3 stopień) – komórki dysplastyczne zlokalizowane ponadto w górnej 1/3 nabłonka, ale nie w całej jego grubości; wygląd komórek praktycznie taki jak komórek nowotworowych

Im wyższy stopień dysplazji tym większe prawdopodobieństwo jej przejścia w raka. Dysplazja w zależności od stopnia i ilości zmienionych komórek wymaga dalszej diagnostyki (pobranie wycinków) i leczenia zachowawczego (lekami, farmakoterapia) lub chirurgicznego.
Przykłady

Najlepiej poznaną formą dysplazji jest forma prekursorowa dla raka szyjki macicy – śródnabłonkowa neoplazja szyjki macicy (łac. neoplasia intraepithelialis cervicalis, ang. cervical intraepithelial neoplasia – stąd klasyfikacja CIN). Neoplazja śródnabłonkowa właściwie zawiera dwa typy zmian: oprócz dysplazji dotyczy ona również raka przedinwazyjnego. Zmiana ta jest wywoływana przez infekcję wirusem brodawczaka ludzkiego (HPV: typami 16 i 18, niekiedy 31, 33, 35 i 51). Rzadko istnieją dla kobiet jakiekolwiek niepokojące przesłanki, które mogłyby się przyczynić do podejrzenia o dysplazję szyjki macicy. Wykrywa się ją natomiast zazwyczaj na podstawie badania przesiewowego, jakim jest ocena rozmazu z części pochwowej szyjki macicy (ang. pap smear, od Georgiosa Papanikolaou, twórcy cytodiagnostyki złuszczeniowej). Celem tego badania jest zdiagnozowanie choroby we wczesnej fazie, gdy jest ona jeszcze na etapie dysplazji i łatwo ją wyleczyć.

Inne przykłady to:

Śródnabłonkowa neoplazja stercza (prostatic intraepithelial neoplasia – PIN)
Dysplazja sromu (VIN)
Dysplazja nabłonka fałdów głosowych
choroba Reclusa sutka (Mastopthia fibrosa et cystica mammae)
Choroba Pageta kości

Dysplazja a rak w miejscu i rak inwazyjny

Pojęcia dysplazji, raka w miejscu i rak inwazyjnego są powiązane, ponieważ reprezentują trzy etapy progresji w kierunku raka:

Dysplazja jest najwcześniejszą zmianą przednowotworową rozpoznawalną w biopsji przez patologa.
Rak w miejscu jest to zmiana histopatologicznie podobna do dysplazji dużego stopnia (dysplasia gradus maioris), dlatego obecnie obie zmiany są klasyfikowane jako CIN III. Ryzyko transformacji w raka inwazyjnego jest duże, natomiast leczenie jest jeszcze zazwyczaj łatwe.
Rak inwazyjny, zwany właściwie rakiem (z tego względu, że w definicji raka zawarta jest cecha naciekania podścieliska, stąd sprzeczność występuje również w pojęciu raka przedinwazyjnego) jest ostatnim stadium w całej tej sekwencji. Jest to choroba, która nieleczona, dokona inwazji (przerzutów) na organizm i najprawdopodobniej go zabije.
admin. med.

Hiperplazja– wzrost liczby komórek

Post autor: admin. med. »

Rozrost, hiperplazja (łac. hyperplasia) – pojęcie z zakresu patomorfologii oznaczające powiększenie tkanki lub narządu na skutek zwiększenia liczby komórek. Rozrost nie jest równoważny z procesem nowotworowym, lecz nowotwór jest jego patologiczną formą. Jest często poprawną, fizjologiczną reakcją na zwiększone zapotrzebowanie i ustępuje, gdy znika bodziec.
Narządy, w których rozrost zaznacza się szczególnie:
macica
prostata
wątroba po wycięciu jej fragmentu.
Przykładem rozrostu mogą być też: modzel, nagniotek, brodawka pospolita.
W patomorfologii rozrost zaliczany jest do zmian postępowych.
źródło: wikipedia
admin. med.

Metaplazja – zmiana typu komórek

Post autor: admin. med. »

Metaplazja (przetwarzanie) - pojęcie z zakresu patomorfologii; określa pojawienie się komórek odmiennych czynnościowo i morfologicznie od swojej macierzy. Dotyczy tkanki łącznej lub nabłonkowej. Na podłożu metaplazji (zwłaszcza w tkance nabłonkowej) częściej rozwijają się nowotwory.

Metaplazja jest sytuacją, w której komórki zmieniły swój pierwotny, dojrzały typ zróżnicowania w inny typ zróżnicowanych komórek, również dojrzałych, w odpowiedzi adaptacyjnej na ekspozycję na chroniczne podrażnienie, patogen lub karcynogen. Metaplazja tym różni się od dysplazji, że w przypadku komórek dysplastycznych zmiany są zakodowane w ich genomie i są przekazywane komórkom potomnym.
Przykłady

Metaplazja płaskonabłonkowa błony śluzowej dróg oddechowych - zastąpienie prawidłowej tkanki nabłonkowej wielorzędowego migawkowego nabłonkiem płaskim, który normalnie tam nie występuje;
Metaplazja nabłonka wielowarstwowego płaskiego przełyku do nabłonka walcowatego w tzw. przełyku Barretta;
Metaplazja tkanki łącznej o charakterze kostnienia, np. w
bliznach,
migdałkach podniebiennych,
metaplastyczne kostnienie chrząstek krtani, tchawicy i oskrzeli w wieku starczym.
źródło: wikipedia
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post