Szczepienie nastolatków przeciwko krztuścowi nie zapewniło t

Choroby dziecięce, opieka nad dzieckiem oraz rozwój.
admin. med.

Szczepienie nastolatków przeciwko krztuścowi nie zapewniło t

Post autor: admin. med. »

W 1990 roku w Stanach Zjednoczonych całokomórkową szczepionkę przeciwko błonicy, tężcowi i krztuścowi ([DTP) zastąpiono szczepionką zawierającą bezkomórkowy komponent krztuścowy (DTPa). Od tego momentu preparatem tym rutynowo szczepiono wszystkie dzieci. Mimo dużego odsetka zaszczepionych, w Stanach Zjednoczonych, podobnie jak w wielu innych krajach, po wprowadzeniu DTPa obserwowano zwiększenie zapadalności na krztusiec. Obserwacje te skłoniły Advisory Committee on Immunization Practices (ACIP) do zalecenia w 2006 roku szczepienia szczepionką zawierającą toksoid tężca oraz zmniejszone dawki toksoidu błonicy i bezkomórkowych komponentów krztuśca (dTpa) wszystkich nastolatków w wieku 11–12 lat.

W amerykańskim badaniu obserwacyjnym oceniono skuteczność rzeczywistą dTpa oraz poziom i czas utrzymywania się ochrony poszczepiennej w czasie epidemii krztuśca, która wybuchła w 2010 i 2014 roku w amerykańskim stanie Kalifornia. Badaniem objęto populację dzieci należących do Kaiser Permanente Northern California (KNPC) – instytucji organizującej i finansującej opiekę medyczną, które były szczepione przeciwko krztuścowi wyłącznie szczepionką zawierającą bezkomórkowy komponent krztuśca.

W 2010 i w 2014 roku zapadalność na krztusiec w grupie wiekowej 10–11 lat wynosiła około 300 przypadków/100 000 osobolat. Po szczycie zachorowań na krztusiec w trakcie epidemii w 2010 roku zapadalność zmniejszyła się i pozostawała na dość niskim poziomie w starszych grupach wiekowych. Jednak w 2014 roku zapadalność ponownie się zwiększyła (do 465 przypadków/100 000 osobolat), tym razem również wśród nastolatków w wieku 14–16 lat, mimo że odsetek zaszczepionych dTpa w tej grupie wiekowej wynosił prawie 90%. Natomiast w tym samym roku mniej zachorowań na krztusiec odnotowano w populacji nastolatków w wieku 18–19 lat – były to osoby, które w dzieciństwie otrzymały DTPw.

W analizie oceniającej skuteczność rzeczywistą dTpa uwzględniono populację 279 493 osób, u których w okresie od stycznia 2006 roku do marca 2015 roku odnotowano 1207 przypadków krztuśca. Szczepienie dTpa otrzymało 63% populacji. Średni okres obserwacji od momentu szczepienia wynosił 2,4 roku. Skuteczność rzeczywista dTpa zmniejszała się wraz z upływem czasu od szczepienia i wyniosła: 68,8% (95% CI: 59,7–75,9) w 1. roku po szczepieniu, 56,9% (95% CI: 41,3–68,4) w 2. roku po szczepieniu, 25,2% (95% CI: od -4,3 do 46,4) w 3. roku po szczepieniu oraz zaledwie 8,9% (95% CI: od -30,6 do 36,4) w 4. roku po szczepieniu. Zachorowania na krztusiec charakteryzowały się łagodnym lub umiarkowanym nasileniem objawów niezależnie od statusu szczepienia dTpa.

Autorzy badania wyciągnęli wniosek, że powszechne szczepienie nastolatków dTpa nie zapobiegało epidemii krztuśca. U nastolatków, którzy w dzieciństwie otrzymali tylko DTPa, szczepionka dTpa zapewniała umiarkowaną ochronę przed zachorowaniem w ciągu 1. roku po szczepienia i znacznie się zmniejszyła w ciągu kolejnych 2–3 lat
źródło:mp.pl
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post