Terapia zespołu niespokojnych nóg

Choroby obwodowego układu nerwowego i ośrodkowego układu nerwowego, Depresje i nerwice.
Asystentka

Terapia zespołu niespokojnych nóg

Post autor: Asystentka »

Terapia zespołu niespokojnych nóg

Zespół niespokojnych nóg (ZNN) jest zaburzeniem ruchowo-czuciowym, polegającym na pojawianiu się uczucia przymusu poruszania kończynami dolnymi, któremu towarzyszą nieprzyjemne doznania czuciowe. Objawy najczęściej pojawiają się (lub nasilają się) w godzinach wieczornych lub nocnych oraz w okresie spoczynku. Rozpoczęcie aktywności ruchowej powoduje ustąpienie (lub przynajmniej osłabienie) dolegliwości, które nawracają natychmiast po zaprzestaniu aktywności. Ze względu na swój rytm dobowy zespół niespokojnych nóg prowadzi do zaburzeń snu, jednocześnie wiąże się z zaburzeniami nastroju, pogorszeniem jakości życia i spadkiem produktywności zawodowej.

Amerykańska Akademia Neurologii opublikowała zalecenia dotyczące terapii zespołu niespokojnych nóg. Dokument ten miał odpowiedzieć na pytanie „Jakie są bezpieczne i skuteczne opcje terapeutyczne (farmakologiczne i niefarmakologiczne) leczenia objawów i konsekwencji klinicznych zespołu niespokojnych nóg u dorosłych?”.

Zespół ekspertów na podstawie analizy dowodów naukowych opracował następujące rekomendacje:

W przypadkach umiarkowanego i ciężkiego zespołu niespokojnych nóg należy rozważyć farmakoterapię. Istnieją silne dowody na skuteczność kabergoliny, pramipeksolu, rotygotyny i enacarbilu gabapentyny (niedostępnego w Polsce) (poziom zaleceń A). Istnieją umiarkowane dowody na skuteczność ropinirolu, pregabaliny i dożylnych preparatów żelaza (poziom zaleceń B). Najsłabiej jest udowodniona skuteczność lewodopy (poziom zaleceń C). Kabergolinę należy stosować ostrożnie ze względu na ryzyko uszkodzenia aparatu zastawkowego serca. Niewiele natomiast jest danych, pozwalających jednoznacznie wskazać, który z tych preparatów jest lepszy od pozostałych.
Jeżeli leczenie zespołu niespokojnych nóg ma również przynieść poprawę w zakresie parametrów polisomnograficznych, należy w pierwszej kolejności rozważyć stosowanie ropinirolu (ze względu na redukcję liczby okresowych ruchów kończyn we śnie), następnie pramipeksolu, rotygotyny lub pregabaliny.
Poprawa subiektywnych (zależnych od pacjenta) parametrów snu najlepiej udowodniona jest w przypadku kabergoliny i enacarbilu gabapentyny, następnie ropinirolu, pramipeksolu i rotygotyny.
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post