Półpasiec u dzieci

Choroby dziecięce, opieka nad dzieckiem oraz rozwój.
admin. med.

Półpasiec u dzieci

Post autor: admin. med. »

Herpes zoster in childhood
Alexander K.C. Leung, Benjamin Barankin
Open Journal of Pediatrics, 2015; 5: 39–44

Tłumaczył dr n. med. Dariusz Stencel
Konsultował dr hab. n. med. Ernest Kuchar, Klinika Pediatrii z Oddziałem Obserwacyjnym Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego
Skróty: VZV – wirus ospy wietrznej i półpaśca

Copyright © 2015 by authors and Scientific Research Publishing Inc. This work is licensed under the Creative Commons Attribution International License (CC BY).
Streszczenie
Półpasiec jest wynikiem reaktywacji uśpionego wirusa ospy wietrznej i półpaśca (varicella-zoster virus – VZV), pozostającego w zwojach grzbietowych korzeni nerwów rdzeniowych. Może wystąpić w każdym czasie po pierwotnym zakażeniu lub po szczepieniu przeciwko ospie wietrznej. Zachorowalność w wieku dziecięcym wynosi około 110 na 100 000 dzieci na rok. Do objawów klinicznych półpaśca należy bardzo bolesna, jednostronna osutka pęcherzykowa występującą na obszarze 1 dermatomu (obszaru unerwionego przez jeden nerw czuciowy). U młodszych dzieci półpasiec wykazuje szczególną skłonność do występowania na obszarach unerwionych przez nerwy szyjne i krzyżowe. Choroba zwykle przebiega łagodniej u dzieci niż u dorosłych. Wykazano też, że półpasiec rozwijający się w wyniku szczepienia przeciwko ospie wietrznej ma łagodniejszy przebieg niż półpasiec będący następstwem zakażenia dzikim typem wirusa. Półpasiec najczęściej rozpoznaje się klinicznie na podstawie charakterystycznych objawów. Najczęstszymi powikłaniami są wtórne zakażenia bakteryjne, odbarwienia skóry oraz powstawanie blizn. Osoby podatne na zakażenie po kontakcie z chorym na półpasiec mogą zachorować na ospę wietrzną. U chorych na niepowikłany półpasiec z prawidłową czynnością układu odpornościowego należy rozważyć doustne leczenie acyklowirem. Dożylne podanie acyklowiru jest leczeniem pierwszego wyboru u dzieci z niedoborami odporności obarczonych ryzykiem wystąpienia rozsianej postaci choroby. Leczenie najlepiej rozpocząć w ciągu 72 godzin od wystąpienia osutki.
Wprowadzenie

Półpasiec (Herpes zoster) jest wynikiem reaktywacji endogennego, uśpionego VZV, przebywającego w zwojach czuciowych korzeni grzbietowych nerwów rdzeniowych po pierwotnym zakażeniu wirusem wywołującym ospę wietrzną.1 Może wystąpić w każdym czasie po pierwotnym zakażeniu lub po szczepieniu przeciwko ospie wietrznej.1 Aktywowany wirus przemieszcza się z powrotem przez odpowiedni nerw skórny do unerwionej przez niego skóry, wywołując bolesną, jednostronną osutkę pęcherzykową obejmującą obszar ograniczony do odpowiedniego dermatomu, czyli obszaru unerwionego przez jeden nerw czuciowy.
Epidemiologia

Do zachorowania na półpasiec częściej dochodzi po przebyciu ospy wietrznej niż po szczepieniu przeciwko ospie wietrznej.2 Choroba zwykle występuje u osób ze stosunkowo upośledzonym funkcjonowaniem odporności komórkowej, tzn. u osób w podeszłym wieku, z chorobami wywołującymi niedobór odporności albo leczonych lekami immunosupresyjnymi.3 Skumulowane ryzyko zachorowania w ciągu całego życia w populacji ogólnej wynosi około 10–30%, a ryzyko zachorowania gwałtownie się zwiększa po ukończeniu 50 lat.4-6 Insigna i wsp. wykazali, że w Stanach Zjednoczonych w latach 2000–2001 całkowita zachorowalność na półpasiec, skorygowana o wiek i płeć, wyniosła 320 na 100 000 osób na rok.7 Wskaźnik zachorowalności był większy u kobiet (390/100 000 osób/rok) niż u mężczyzn (260/100 000 osób/rok). Zachorowalność u dzieci w wieku od urodzenia do 14 lat wyniosła 110 na 100 000 osób na rok.7 Kawai i wsp. dokonali systematycznego przeglądu 63 badań klinicznych z 22 krajów analizujących zachorowalność na półpasiec.4 Na podstawie badań z prospektywną obserwacją, elektronicznych baz informacji medycznych oraz danych administracyjnych obejmujących dokumentacje medyczne autorzy wykazali, że wskaźnik zachorowalności w populacji ogólnej w Ameryce Północnej, Europie oraz regionie Azji i Pacyfiku mieścił się w zakresie 300–500 na 100 000 osób na rok. Zachorowalność wśród osób rasy białej 2-krotnie przekracza zachorowalność u osób rasy czarnej.8 Ryzyko zachorowania u osób z upośledzeniem czynności układu odpornościowego jest 20–100 razy większe niż u osób w tym samym wieku z prawidłową odpornością.9,10

Półpasiec na ogół rzadko występuje u dzieci przed ukończeniem 10 lat, a jeszcze rzadziej u niemowląt.3,5 Im młodszy wiek zachorowania na ospę wietrzną, tym większe prawdopodobieństwo wystąpienia półpaśca w okresie dzieciństwa lub młodszym wieku dorosłym.6 Półpasiec u niemowląt częściej się wiąże z wewnątrzmacicznym zakażeniem VZV niż z zakażeniem po urodzeniu. U około 2% dzieci mających kontakt z VZV w okresie płodowym rozwija się ospa wietrzna o przebiegu subklinicznym, co wiąże się z ryzykiem zachorowania na półpasiec po urodzeniu.3 Enders i wsp. prowadzili prospektywną obserwację 1373 kobiet, które zachorowały na ospę wietrzną w ciągu pierwszych 36 tygodni ciąży.11 Półpasiec rozpoznano u 10 dzieci w okresie niemowlęctwa i wczesnego dzieciństwa, przy czym u żadnego dziecka nie obserwowano objawów klinicznych zakażenia przy urodzeniu. Ryzyko zachorowania na półpasiec po zachorowaniu przez ciężarną na ospę wietrzną między 13. a 24. tygodniem oraz między 25. a 36. tygodniem ciąży wyniosło odpowiednio 4/477 (0,8%) i 6/345 (1,7%). Ośmioro spośród tych dzieci zachorowało na półpasiec w 1. roku życia.
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post