Podejrzenie jałowej martwicy kości?
: 6 gru 2016, o 19:59
Kiedy należy podejrzewać jałową martwicę kości?
na podstawie: Interny Szczeklika 2015
Jałowa martwica kości jest końcowym stadium różnych zaburzeń ukrwienia kości, najczęściej głowy kości udowej, rzadziej kłykci kości udowej, głowy kości ramiennej, bliższej nasady piszczeli, kości skokowej i kości nadgarstka.
Obok urazów, do częstych przyczyn tej choroby należą choroby autoimmunologiczne (zwłaszcza SLE, zespół antyfosfolipidowy i RZS) i stosowanie GKS.
Objawy (ból miejscowy, krótkotrwała sztywność poranna) są trudne do odróżnienia od objawów choroby podstawowej i mogą wyprzedzać zmiany radiologiczne o wiele tygodni, a nawet miesięcy.
We wczesnym okresie choroby najlepszą metodą diagnostyczną jest MR, gdyż RTG ujawnia tylko niewielką osteopenię.
Właściwe rozpoznanie jest szczególnie ważne w początkowym okresie choroby, kiedy w części przypadków możliwe jest leczenie zachowawcze – w przypadku stawów nośnych odciążanie przez 4–8 tyg. poprzez używanie kuli lub laski oraz leczenie przeciwbólowe.
Leczenie operacyjne w początkowym okresie przy zachowanej szerokości szpary stawowej polega na usunięciu fragmentu martwiczego kości, co zmniejsza ciśnienie wewnątrzkostne, z równoczesnym przeszczepieniem fragmentu kości gąbczastej z naczyniami i niekiedy chrząstką stawową (zabiegi nie zawsze skuteczne). W zaawansowanych przypadkach (kiedy dochodzi do zwężenia szpary stawowej) wszczepia się endoprotezę stawu, zwłaszcza biodrowego i kolanowego.
na podstawie: Interny Szczeklika 2015
Jałowa martwica kości jest końcowym stadium różnych zaburzeń ukrwienia kości, najczęściej głowy kości udowej, rzadziej kłykci kości udowej, głowy kości ramiennej, bliższej nasady piszczeli, kości skokowej i kości nadgarstka.
Obok urazów, do częstych przyczyn tej choroby należą choroby autoimmunologiczne (zwłaszcza SLE, zespół antyfosfolipidowy i RZS) i stosowanie GKS.
Objawy (ból miejscowy, krótkotrwała sztywność poranna) są trudne do odróżnienia od objawów choroby podstawowej i mogą wyprzedzać zmiany radiologiczne o wiele tygodni, a nawet miesięcy.
We wczesnym okresie choroby najlepszą metodą diagnostyczną jest MR, gdyż RTG ujawnia tylko niewielką osteopenię.
Właściwe rozpoznanie jest szczególnie ważne w początkowym okresie choroby, kiedy w części przypadków możliwe jest leczenie zachowawcze – w przypadku stawów nośnych odciążanie przez 4–8 tyg. poprzez używanie kuli lub laski oraz leczenie przeciwbólowe.
Leczenie operacyjne w początkowym okresie przy zachowanej szerokości szpary stawowej polega na usunięciu fragmentu martwiczego kości, co zmniejsza ciśnienie wewnątrzkostne, z równoczesnym przeszczepieniem fragmentu kości gąbczastej z naczyniami i niekiedy chrząstką stawową (zabiegi nie zawsze skuteczne). W zaawansowanych przypadkach (kiedy dochodzi do zwężenia szpary stawowej) wszczepia się endoprotezę stawu, zwłaszcza biodrowego i kolanowego.