Wentylacja u chorych z ostrą hiperkapniczną niewydolnością oddechową

Różne informacje,czasem dziwne a czasem bardzo interesujące, o badaniach medycznych
Asystentka

Wentylacja u chorych z ostrą hiperkapniczną niewydolnością oddechową

Post autor: Asystentka »

Wspomaganie wentylacji u chorych z ostrą hiperkapniczną niewydolnością oddechową. Omówienie wytycznych BTS i ICS 2016
Wspomaganie wentylacji u chorych z ostrą hiperkapniczną niewydolnością oddechową: omówienie wytycznych British Thoracic Society i Intensive Care Society 2016

Na podstawie: BTS/ICS guideline for the ventilatory management of acute hypercapnic respiratory failure in adults
A.C. Davidson, S. Banham, M. Elliott i wsp.
Thorax, 2016; 71: 1–35

Jak cytować: Mejza F.: Wspomaganie wentylacji u chorych z ostrą hiperkapniczną niewydolnością oddechową: omówienie wytycznych British Thoracic Society i Intensive Care Society 2016. Med. Prakt., 2016; 9: 37–47

Opracował: dr n. med. Filip Mejza
Konsultowali: dr hab. n. med. Tadeusz Przybyłowski, dr n. med. Jacek Nasiłowski, prof. dr hab. n. med. Rafał Krenke, Katedra i Klinika Chorób Wewnętrznych, Pneumonologii i Alergologii, Warszawski Uniwersytet Medyczny

Od Redakcji: W niniejszym opracowaniu przedstawiono najważniejsze informacje praktyczne i zalecenia zawarte w wytycznych. W nawiasach kwadratowych podano siłę zaleceń i/lub kategorię jakości danych, według klasyfikacji przedstawionej w tabeli.

Skróty: EPAP (expiratory positive airway pressure) – dodatnie ciśnienie wydechowe, IPAP (inspiratory positive airway pressure) – dodatnie ciśnienie wdechowe, NIV (non-invasive ventilation) – wentylacja nieinwazyjna, OIT – oddział intensywnej terapii, PaCO2 – ciśnienie parcjalne dwutlenku węgla we krwi tętnicznej, POChP – przewlekła obturacyjna choroba płuc, SpO2 – wysycenie tlenem hemoglobiny krwi tętniczej mierzone za pomocą pulsoksymetru
Wprowadzenie

Przedstawione w skrócie w niniejszym artykule wytyczne British Thoracic Society i Intensive Care Society są przeznaczone dla lekarzy, pielęgniarek i techników pracujących na oddziałach pomocy doraźnej, oddziałach chorób płuc i oddziałach intensywnej terapii (OIT), opiekujących się chorymi wymagającymi wspomagania wentylacji. Wytyczne te opracowano na podstawie systematycznego przeglądu piśmiennictwa dotyczącego określonych pytań klinicznych. Hiperkapniczna (wentylacyjna) niewydolność oddechowa to stan, w którym wentylacja pęcherzykowa nie wystarcza do utrzymania prawidłowego ciśnienia parcjalnego CO2 we krwi. Niewyrównaną kwasicę oddechową, powszechnie uznawaną za wskazanie do wentylacji nieinwazyjnej (NIV), rozpoznaje się w przypadku stwierdzenia w gazometrii krwi tętniczej pH <7,35 i PaCO2 >6,5 kPa (48,75 mm Hg [w Polsce powszechnie akceptowanym punktem odcięcia jest 45 mm Hg – przyp. red.]).

Wykorzystuje się dwojakiego rodzaju wentylację mechaniczną płuc:
1) wentylację objętościową (kontrolowaną objętością) – respirator podaje do dróg oddechowych ustaloną objętość powietrza w określonym czasie, co powoduje wytworzenie dodatniego ciśnienia w drogach oddechowych. Chwilowe ciśnienie zmienia się w zależności od fazy oddechu i aktualnych oporów układu oddechowego.
2) wentylację ciśnieniową – zmniejsza się ciśnienie, po osiągnięciu którego zmniejsza się przepływ wdechowy (wentylacja kontrolowana ciśnieniem), albo ciśnienie wspomagania wdechu wyzwalanego przez pacjenta (ciśnieniowe wspomaganie wentylacji). Uzyskana objętość oddechowa jest zmienna w zależności od oporów układu oddechowego oraz czasu wdechu. Wentylację ciśnieniową preferuje się podczas stosowania NIV .

Wentylacja tego rodzaju pozwala (pod warunkiem odpowiedniej konstrukcji respiratora) na skompensowanie przecieków powietrza wynikających z nieszczelności układu pacjent–respirator, która zawsze występuje przy NIV. Dodatnie ciśnienie w czasie wydechu (EPAP) powoduje usuwanie wydychanego CO2 spod maski oraz ułatwia utrzymanie drożności górnych dróg oddechowych. Wentylację nieinwazyjną powinno się prowadzić za pomocą respiratorów zaprojektowanych do tego celu
[*], m.in. dlatego że skuteczniej kompensują przeciek powietrza podczas NIV (w porównaniu z respiratorami używanymi na OIT) – tylko część respiratorów używanych na OIT posiada opcję NIV i ma możliwość kompensacji przecieku powietrza, a w urządzeniach mających taką właściwość stopień kompensacji jest zwykle mniejszy niż w respiratorach przeznaczonych do NIV. Tryb wentylacji może być spontaniczny (spontaneous – S), określany również jako wspomagany (assist mode – respirator wspomaga oddechy inicjowane przez chorego) lub kontrolowany (timed [T] lub control mode – wszystkie oddechy są inicjowane przez respirator zgodnie z ustaloną częstotliwością); S/T to tryb pośredni. Ustawia się w nim minimalną częstotliwość oddechów. Respirator inicjuje oddechy jedynie wtedy, gdy częstotliwość oddechu własnego chorego zmniejsza się poniżej tego progu. Ustawia się również czułość respiratora w wykrywaniu rozpoczęcia wdechu przez chorego (trigger) – im jest ona mniejsza, tym większy wysiłek oddechowy jest potrzebny, żeby respirator zaczął wspomagać wdech chorego.
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post